Nederigheid

Nederigheid of nederig gedrag wordt vaak positief gewaardeerd. Het heeft te maken met oog en respect hebben voor een ander, met onzelfzuchtig en niet-egocentrisch gedrag. Het staat min of meer tegenover egoïsme, hoogmoed, verwaandheid en arrogantie.
In het samenleven van mensen pakt het meestal goed uit om een ander te behandelen zoals jezelf behandeld wilt worden. Betekent dat dan ook dat je nederig moet zijn, de ander ‘boven’ jezelf moet plaatsen?

Maar waarom zou je nederig zijn? Waarom waarderen wij het meestal als iemand bescheiden is? Want ook gedrevenheid, eerzucht en trots kan je helpen om je doelen te bereiken en ‘ertoe te doen’. Van Frans Bauer wordt wel gezegd dat hij ondanks zijn succes zo ‘gewoon’ is gebleven. Heeft dat ook met nederigheid te maken?

Is nederigheid altijd waardevol, in iedere situatie? Of is het afhankelijk van je omgeving, in bepaalde situaties, van de opstelling van andere mensen of vooral van je eigen durf?

Bestaat nederigheid ‘an sich’ of kan je alleen spreken van nederig gedrag in relatie tot anderen?

Is het erkennen van je eigen feilbaarheid, je beperkingen en fouten een uiting van nederigheid? Of noem je dat gewoon realisme?

Is nederig gedrag (meestal) een keuze of is het eerder een aangeboren eigenschap? Heeft nederigheid meer te maken met lijdzaamheid, met verdragen en afwachten, met gebrek aan zelfwaardering, een gebrek aan ‘macht’?

In het kader van de Griekse kardinale deugden kan nederig gedrag passen bij Maat houden, niet teveel en niet te weinig, bij de juiste proportie betrachten in de houding naar een ander. Zie je dat ook zo?

Wat is dat nou, nederigheid? Wat verstaan we daaronder?

Foto: Sokrates, gebeeldhouwd door W. V. Casey in 1950 en gefotografeerd door lentina_x, onder licentie CC BY-NC-SA 2.0