Vertrouwen

In zijn beroemde werk De Officiis verwoordt Cicero de lijfspreuk van het Romeinse recht: fides sit servanda: vertrouwen moet bewaard blijven. In de klassieke traditie is vertrouwen namelijk het fundament van rechtvaardigheid. Maar wat verstaan wij daar eigenlijk onder, vertrouwen?

Is vertrouwen hetzelfde als betrouwbaarheid? Op iemand kunnen rekenen? Of als trouw zijn? Heeft vertrouwen te maken met vertrouwd zijn met iemand, bekend zijn met iemand, gewend zijn aan iemand? Moet je iemand goed kennen om haar of hem te vertrouwen? Is iedereen die je kent te vertrouwen? Of heeft vertrouwen juist te maken met het onbekende?

Vertrouwen komt te voet en gaat te paard. Zo luidt het spreekwoord. Is het makkelijker om iemands vertrouwen te schaden dan te verkrijgen? Is vertrouwen betrouwbaar? Als je het vertrouwen in iemand bent verloren, kan het dan nog terugkomen? Kun je kiezen te vertrouwen of te wantrouwen? Heeft vertrouwen te maken met verwachtingen? Kunnen vervelende dingen ook vertrouwd zijn, of noem je het dan niet zo?

Tot slot heeft het Latijnse woord fides ook nog een andere betekenis die bijvoorbeeld in de Engelse taal bewaard is gebleven: geloof. Naast het woord trust gebruiken de Engelsen namelijk ook het woord faith voor vertrouwen. Heeft vertrouwen dus ook te maken met geloven? Heb je een ander nodig voor vertrouwen? Of kun je ook vertrouwen hebben in jezelf, of in het leven, of in God?

Wat verstaan wij daaronder, vertrouwen?

Foto: Sokrates, gebeeldhouwd door W. V. Casey in 1950 en gefotografeerd door lentina_x, onder licentie CC BY-NC-SA 2.0