Loslaten

De winter is bij uitstek de periode in het jaar van loslaten. De dagen zijn kort, de bomen bijna kaal, het licht en de warmte van de zon verdwijnen. Thuis op de bank en bij kunstlicht kan een sfeer van inkeer ontstaan, van bezinning in plaats van activiteiten.

Waarom associeer ik dat met loslaten? Zijn dat niet gewoon veranderingen die zich jaarlijks voltrekken? Associeer ik het met loslaten omdat ik misschien niet wil loslaten wat er was. Betekent iets loslaten ook iets verliezen?

Of is loslaten soms zoiets als vergeten? Van iets dat je wel wil vasthouden, maar wat eigenlijk voorbij is en vergeten wordt? Is vergeten passief en loslaten actief? Herinneringen kun je koesteren, maar ook loslaten, toch? Kan je herinneringen bewust loslaten?

Een ding in je hand kan je loslaten en dan valt het op de grond. Maar een gedachte of een gevoel, kan je dat zomaar loslaten? Waarschijnlijk niet, al wordt het wel geadviseerd als het iets vervelends is waar je last van hebt.

En doe je dat dan zelf of overkomt het je? Zoals “de gedachte liet me maar niet los. Ik wilde hem wel loslaten maar het bleef in mij opkomen”. Of kan ik niet loslaten omdat ik de controle niet wil verliezen?

Toch kun je ook iets gecontroleerd loslaten, zoals bij het vieren van de schoot van een zeil. Of is dat geen echt loslaten, want je houdt de schoot wel vast? Vieren betekent trouwens ook: loslaten, laten uitlopen, laten schieten en toegeven. Wat je vooral viert is feest. Is kunnen loslaten soms een feest?

Wat is dat loslaten? Wat verstaan we daaronder?

Foto: Sokrates, gebeeldhouwd door W. V. Casey in 1950 en gefotografeerd door lentina_x, onder licentie CC BY-NC-SA 2.0